Lieve spartanen,
Een aantal van jullie zagen 9,5 maand geleden hoe ik in de thuiswedstrijd tegen Mid Frysland mijn achillespees aan m’n rechterbeen afscheurde. Ik kreeg van veel mensen de vraag hoe het ging en was vastbesloten om mezelf weer fit te trainen en mijn plekje in het 1e terug te veroveren.
Veel uren bij de fysio geweest en sinds het begin van dit seizoen sloot ik ook weer aan bij de trainingen van de selectie. Het ging steeds beter en beter en het moment was afgelopen zaterdag eindelijk daar: ik zou weer minuten gaan maken in het blauwe shirtje.
Ik was fit genoeg, had na een volledige training geen reactie aan m’n achillespees (of ergens anders in m’n lichaam). Zaterdagochtend werd ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer wakker met de gemiste wedstrijdspanning, eindelijk! Tijdens het warmlopen en inschieten verdween langzaam de spanning en zat ik helemaal in de focus. Tijdens de wedstrijd scoorde ik al snel een doelpunt en dacht, dit is het gevoel waar ik het de afgelopen maanden voor gedaan heb. Maar direct de aanval daarna voelde het, tijdens het maken van een soort gelijke actie, alsof ik een trap tegen mijn kuit kreeg. Niet bij m’n net herstelde been, maar die andere. Uiteraard was de schop alleen een gevoel, want er stond niemand achter me.
In eerst instantie had ik nog de hoop dat het een zweepslag was. Ik kon m’n tenen en m’n voet nog lichtjes bewegen en de pijn zat veel hoger dan de vorige keer. Maar de test op de spoedeisende hulp zei dat het toch een gescheurde achillespees is. Dus ik zit nu thuis, met m’n been in het sparta blauw gekleurde gips. De komende 10 weken hobbel ik weer op krukken en daarna herstellen. Op de vraag of ik ooit weer ga korfballen weet ik het antwoord nog niet. Voor nu ligt mijn focus erop dat ik in de zomervakantie goed te been ben tijdens de droomreis die Rolf en ik samen willen gaan maken door Amerika.
Graag deel ik mijn verhaal met jullie zodat ik het niet hoef te blijven vertellen. Want dat trek ik simpelweg even niet. Je mag me wel altijd vragen hoe het nu met me gaat of me een knuffel geven. Wel heb ik genoten van de 5 minuten die ik weer in het veld mocht staan.
De komende tijd ga ik genieten van het leven in trainingsbroeken en alle spelletjes die mijn vrienden bij mij thuis komen spelen (is er toch iets waarbij ik kan winnen).
Ik zie jullie vast wel weer een keertje!
Rowie
