Na de belangrijke overwinning van vorige week was ik er echt van overtuigd dat we een soort van flow ingingen. Met overtuiging en sfeer om iedere wedstrijd te willen winnen. Iets dat mijn medespelers ook laten zien. Elkaar positief benaderen en zeggen dat we het goed doen met zijn allen. We werken samen, spreken elkaar moed in en willen in die overgangsklasse blijven. Maar een Cruijffiaanse uitspraak luidt: ‘Je moet altijd zorgen dat je een doelpunt meer scoort als de tegenstander.’ En dat scoren ontbrak, helaas, alweer.
We moesten afreizen naar Kamerik. Een eind rijden, maar gelukkig had ik goed gezelschap van Jeanette, Meike en Lisa. Daar aangekomen in een klein boeren dorpje kregen we het bordje te lezen dat de douches het niet deden. Goed begin is het halve werk. Gelukkig bracht de bardienst ons op de hoogte dat ze voor ons een uitzondering zouden maken.
Tijdens de voorbereiding merkten we dat de zaal glad was, benauwd en klein. Je had maar een halve meter naast de lijnen om warm te lopen en als je reserve zat stonden er 9 stoelen in een hokje van 5 bij 5, waar je de helft van het veld niet kon zien als je op de achterste rij zat. In de voorbereiding werd er tegen ons gezegd dat we wel weer moesten en dat het ook mogelijk was om te winnen. Vorige keer werd het 22-22 en we kregen toen vooral wat doelpunten tegen omdat zij een keer opzij gooiden, die gelijk schoten met een lopende rebound en daarna de tweede kans schoten. We zouden dus beginnen met de eerste poging achter verdedigen. De verdediging die hiermee begon waren Marloes, Iris, Matthias en ik en de aanval die het daarna moest overnemen waren Meike, Marscha, Twan en Timon. In de verdediging wierp dit echt zijn vruchten af. SDO had moeite met scoren omdat we hun normale spelletje zo vast zette. Alleen in de aanval schoten wij geen deuk in een pakje boter. Het vak van Meike deed het beter dan wij en schoot 16% en wij schoten een belabberde 5%… Gecombineerd in de hele eerste helft met alle aanvallen maar 10%… Hierdoor stond het 7-4 met rust. Ik heb deze percentages eerder gezien en volgens mij had ik het toen ook al gezegd, maar gemiddeld schieten wij 20-25% ongeveer. In de rust werd Jordi gewisseld voor Twan en moesten we voor meer pit zorgen en de ballen door het mandje gaan gooien. We speelden zeker niet slecht en het waren maar 3 doelpunten verschil! Dus begonnen we weer met volle moed. Door deze moed kwamen we meer en meer dichterbij en kwamen we tot een stand van 9-8. Maar toen ging het knopje bij SDO om en begonnen zij opeens raak te schieten zonder vang en van 10 meter ook nog eens. We raakten steeds verder van elkaar verwijderd en de moed zakten in onze schoenen. Hierdoor komen we bij een eindstand van 18-12 verlies met een schotpercentage van 14%…
Wie oh wie heeft de gouden tip voor ons als tweede om ons hiervan af te helpen? In de voorbereiding zijn we zo gefocust bezig, peppen we elkaar op en in de wedstrijd nog meer. Verdedigend zijn we echt heer en meester en we hebben zo’n geweldig, spontaan, sociaal team met sprankelende en unieke persoonlijkheden die het zo goed met elkaar kunnen vinden.
MAAR ALS WE NIET SCOREN KUNNEN WE NIET WINNEN!
Misschien kan Maarten Schelling zijn befaamde basketbal techniek bij ons er in branden of kunnen we van de heren Compayen hun atletische en scorende vermogens even lenen of misschien kan Natascha ons even leren hoe je de dames met een doorloopbal helemaal zoek speelt of kan Dewi ons leren hoe we die sneaky omdraaiballetjes er in gooien… of… of… of…
We moeten het zelf doen. We willen in die overgangsklasse blijven. Dat kunnen we echt. Ik heb nog steeds het vertrouwen er in. Volgende week laten we dat zien. Dan moeten we tegen AVO die met 2 punten boven ons staat. Om 16:45 spelen we dan uit in Assen. Ik hoop jullie daar allemaal te zien en dat jullie ons komen aanmoedigen om te vechten voor dat plekje in de overgangsklasse.
Één team, één taak. Wij Sparta Zwolle.
Thomas