Vorige week zei ik dat we zouden laten zien dat we het zelf echt wel konden. We zouden punten pakken en ons niet op onze kop laten zitten. Hiervoor hadden we ons sterke team nodig en de support aan de kant. Die support was er, volgens mij heb ik heel ‘groep Zeum’ aan de kant zien zitten, maar ons sterke team heeft weer verlies geleden, nadat Iris afgelopen donderdag door haar knie ging en waarschijnlijk een ernstige blessure heeft opgelopen. Iris, beterschap!
Het zit ons echt niet mee dit seizoen. Dit is de zoveelste blessure die ook nog eens langdurig is waarschijnlijk. We zitten wel eens te grappen tijdens trainingen dat we het tweede maar moeten fuseren met het eerste en dat het gehele derde dan voor ons tweede kan spelen, zodat we weer wat marge hebben. Maar dat moet eigenlijk niet zo zijn. Het lot is ons gewoon niet gunstig gestemd en in de wedstrijden komt dat ook wel weer terug.
We krijgen nogmaals te horen in de voorbereiding dat we moeten. De omstandigheden zijn verre van gunstig, maar we kunnen hier punten pakken. We beginnen weer met achter verdedigen van de eerste kans, aangezien AVO de vorige keer heel gemakkelijk schoot en heel zuiver was, dus laten we de kansen bij hen uitstellen. Weer is het goede begin daar. AVO heeft moeite met score en wij pakken rebound na rebound in de verdediging. Dat zijn Marloes, Esther, Twan en ik. De aanvallers zijn Meike, Lisa, Frank en Timon en pikken snel een doelpuntje mee. En zo blijft het spel een lange tijd doorgaan. Mijn vak heeft moeite met de ballen door het korfje gooien en het vak van Timon doet zijn uiterste best in het verdedigen. Maar het vertrouwen in elkaar mist weer. Iets wat we ook naar elkaar uitspreken onderling na de wedstrijd en dat daar de crux ook wel zit. We spelen redelijk goed, maar maken de doelpunten niet en komen zo tot een 9-7 ruststand.
Vanaf de ruststand wordt het alleen maar erger. We blijven de korf niet vinden, maken geen vrije ballen, strafworpen missen we en schoten ketsen van de korf af. AVO daarentegen staat steeds rechter overeind en maakt doelpunt na doelpunt. Met nog 10 minuten te spelen staan we 8 doelpunten achter en hoewel je in 10 minuten veel klaar kan spelen, hangen onze koppies naar beneden. Ik ben wel een positief ingesteld iemand, maar ook bij mij hangt het kopje naar beneden. We spelen het verder en komen op een eindstand van 24-14.
Nadat het is gespeeld zitten en liggen we verspreid over de zaal. We balen ontzettend, want we moeten nog maar 3 wedstrijden spelen hierna, waarvan we twee wedstrijden tegen de nummer 1 en 2 in onze poule moeten, terwijl wij onderaan staan. Het kan dus nog steeds dat wij in de overgangsklasse blijven. Maar er moet nu wel iets in onszelf gebeuren om dat klaar te spelen. Er moet niet meer gezegd worden dat we geen vertrouwen hebben in ons eigen kunnen. We moeten met elkaar praten en dat vertrouwen elkaar geven. Iedere bal moeten we nu gaan denken dat hij er in gaat. En dan zitten en liggen we niet meer verspreid over de zaal, maar staan we samen te juichen dat we het hebben klaar gespeeld om in die overgangsklasse te blijven, ook al hebben we zoveel pech en tegenslag gehad dit seizoen.
Dit kunnen we pas laten zien over 2 weken. Aangezien de competitie nu even stil ligt vanwege vakanties en dergelijke. Ik denk dat dit ook even goed voor ons is. Na 5 opeenvolgende weken dat we op een of andere manier een blessure hebben bij iemand, mag dat wel. Ik hoop jullie dan allemaal weer te zien. Dat wij laten zien dat we vertrouwen in elkaar hebben en uitstralen hoe goed we zijn. Want dat zijn we gewoon. Iedere speler. Stuk voor stuk.
Één team, één taak! Wij Sparta Zwolle!
Thomas